در فلسفه سیاسی تشیع،نهاد اصلی و اساسی«عصمت» است در پیشوا. و عصمت، جز از طریق اعلام معصوم و نص پیامبر دانسته نمی شود.و این سنت خدایی است،هم در انبیای پیشین و هم در اسلام. انبیای پیشین به نص آیات قرآن همه وصی و جانشین داشته اند و خود،آن وصی و جانشین و رهبر امت را،به دستور خدا،معین می کرده اند. در اسلام نیز چنین است. و این رهبر جز معصوم نتواند بود.هم به حکم عقل و فطرت و هم به نص قرآن. «لا ینا عهدی الضالمین»(گناهکاران و ستمگران نمی توانند خلیفه خدا باشند و جانشین پیامبر خدا).
و در عنوان عصمت،همه چیز مندرج است:عدالت، علم، آگاهی، تعهد، تکلیف، رسالت، ایثار و خدایی(ربانی)بودن. و در این عصمت که شرط است دو نکته اساسی مندرج است که نباید از آن غفلت کرد:
الف.اهمیت دادن به ارزش حقوقی انسان گخ جز رهبر معصوم(یا مسانخ)نمی تواند حاکم بر مقدرات انسان باشد. انسان،اشرف و حقوق انسان،اعظم از این است که به دست هرکسی سپرده شود.
ب. وجود پشتوانه قطعی تأمین حقوق در نفس حاکم(عصمت)،تا بدینگونه نیازی به دیگر ملاحضات که-گاه هست و گاه نیست-نباشد،و در حقیقت،وجدان مجسم رهبری و هدایت،جامعه را به سوی خیرکلی رهنمون گردد. و این بهترین نظام رهبری است که تاکنون بشریت آن را شناخته است.

علامه استاد حکیمی،دانش مسلمین ص270