اسلام مردمان را به پذیرفتن «اصل مساوات»، و تلاش برای برقرار کردن سطح معیشتی«مساوی» یا «متقارب»(نزدیک به یکدیگر) در همه اجتماع فرا می خواند...واضح است که مساواتی که اسلام به پذیرفتن آن به عنوان یک «اصل» فرا می خواند،مساوات در مصرف است نه در «مالکیت» البته مالکیتی که کفایی یا دست کم ،غیر تکاثری باشد،و از حدود میانه روی و اعتدال نگذرد،و به حدّ مردود مالکیت نزدیک نشود.1

در نظر اسلام،قطب انسان است، و خوشبختی او، با برطرف کردن موانع رسیدن او به خوشبختی که فقر و ناکامی از جمله آنهاست،از هدفهای اوست. و در سرمایه داری،قطب سود است و سود...اسلام انسان را می سازد و سرمایه داری انسان را می سوزد.چه او سازنده سود است.2

دین خدایی اسلام،دینی انسانی و مردمیِ همگانی است،و راهنمایان این دین شأن انسان را بالا برده اند و کرامت او را فریاد کرده اند...اسلام کاستن حق هیچ انسانی را روا نمی دارد،و تحقیر شخص یا طایفه ای را جایز نمی شمارد و مردمان در نظر اسلام یا براداران دینی اند یا برابران نوعی...پس اسلام برای زندگی با مردم و رفتار آنان و دفاع از مردم و حقوق مردم دو ملاک در اختیار قرار می دهد،که یکی ملاک مسلمان بودن است و دیگری ملاک انسانیّت عمومی؛و امتیازهای معنوی اشخاص را، تا چه رسد به امتیازهای موهومی که اسلام،آنها را پایمال کرده است،برای جهان دیگر باقی می گذارد،و برای آنها تأثیری در بهره مند شدن از مواهب این زندگی قائل نمی شود.

معلم بزرگ دین،حضرت امام جعفرصادق(ع)می فرماید: «فضائلهم بینهم و بین الله. فضایل مردم،مربوط به خود و خدایشان است»  نه مربوط به مردم و شریعت و قانون و دستگاه اجرایی و سیاست و حکومت و معیشت...پس اسلام فضائل اشخاص را انگیزه ای برای بدست آوردن امتیازی و تملک اموال،یا انحصار طلبی در حقوق،یا استیلای بر سیاست و قانون گذاری به شمار نمی آورد.

تقوا...به هیچ روی موجب تبعیض در حقوق معیشتی،که هر انسانی به آن نیازمند است،نمی شود...مردمان در جامعه اسلامی با یکدیگر برابرند،چنانکه امام صادق(ع) می فرماید: «الناسُ سواءُ کأسنان المُشط. مرمان همچون دندانه های شانه با یکدیگر برابرند.» و نیز به گفته امام صادق(ع): «اهلُ الاسلام هُم ابناءُ الاسلام،اُسَوّی بینهم فی العطاء،فضائلهم بینهم و بین الله،احمِلهم کَبَنی رجُلٍ واحدٍ» مسلمانان همه،فرزندان اسلامند،من آنان را در حقوق مساوی یکدیگر می دانم،اگر فضائلی دارند میان خود ایشان و خداوند است،و من آنان را همچون پسران یک مرد در نظر می گیرم.»3

1-ترجمه الحیاة جلد 5.ص228-228

2-همان.جلد6.ص724-725

3-الحیاة جلد4.ص129-131