[استاد حکیمی پس از نقل سخنی از ملاصدرا درباره عدم کفایت فلسفه در رسیدن به حقیقت دین می فرمایند] :

در کتاب معاد جسمانی در حکت متعالیه، از ایشان در این مورد یعنی عدم اغنای علوم بشری و ضرورت رجوع علمی و جدّی به قرآن کریم سخنانی آورده شده است، ملاحظه شود و به خاطر مقداری فضل فلسفی، این سخنان و اعترافات، سرسری گرفته نشود. یکی از فاضلان در ذیل سخنی از جانب ملّاصدرا، درباره اهمیت بدل ناپذیر معارف قرآنی که نقل شد می گوید:

 «گفتار فرزانه ای کم نظیر، همچون صدرالمتألّهین، که بیشتر عمر خود را در فهم و تبیین فلسفه مشّائیان، اشراقیان، نوافلاطونیان و رواقیان و... صرف کرده و عاشقانه و با ابراز یأس و نامیدی از فلسفه، به قرآن روی آورده برای بسیاری از جوانان و دانش جویان و کسانی دیگر که به قرآن و مباحث قرآنی به چشم مباحث صرفا نقلی و متأسفانه از نگاه برخی کوته فکران مباحث سطحی و غیرعمیق...می نگرند بسیار عبرت آور و درس آموز است.»

این از سست عهدی روزگار است که کسانی مطالب مخدوش امثال ارسطو (9 فلک، 10 عقل، 1 منظومه، 4 عنصر و...) را عقلی بدانند و حقایق تعالیم وحی و معصوم را نقلی صرف. البته این گونه کسان –هرکس باشند- در فهم معارف عالیه اطفال اند. در این وادی، اصطلاح دانیِ صِرف کم ترین ارزشی ندارد. می توان گفت کسانی که علوم را در حوزه اسلام و مسلمین به علوم عقلی و علوم نقلی تقسیم کردند و این گونه نام گذاشتن، بزرگترین خیانت را -دانسته یا ندانسته- درباره تعالیم الهی ابدی روا داشتند. این گونه کسان، معصوم و مقام علمی عصمت را نمی شناسند؛ هرچند ارادت داشته باشند.

احیاگر حوزه خراسان، ص 88-89