نتوانم که رخ از تو برگیرم¹

وین دل سوخته را، دور، ز آذر گیرم

بعد از این داغ، که چون لاله سراپایم سوخت

روم و جا به بر لاله احمر گیرم

گه به یاد رخ تو، دیده به اختر دوزم

گه ز داغ غم تو، دیده ز اختر گیرم

کاش با ناله من، جان من آید بیرون

تا مگر سوی تو، ای شاهد جان، پر گیرم²

جای دارد گر از این غصّه برم سر در چاه

دل داد، بلکه در آن غمکده بهتر گیرم

بعد از این کار من این است که شب تا سحر

آیم و جا به سر تربت دلبر گیرم³

رخ نهم همچو غریبان به روی خاک حبیب

قصّه غصّه هجران، همه از سر گیرم

1- زبان حال مولا علی«ع»، بر سر تربت بانوی بزرگ، «حضرت فاطمه زهرا -سلام الله علیها-»

2- «نَفسی علی زَفَراتِها محبوسهٌ

یا لَیتَها، خَرَجَت، مع الزَّفَراتِ»

3- «أمّا حُزنی فَسَرمَد، و أمّا لیلی فَمُسَهَّد».

«نهج البلاغه»/652 .

ساحل خورشید، ص198-199