...در جامعه توحیدی و مدیریت دینی،هیچ گونه شرکی در اطاعت نیست. زیرا در چنین جامعه ای،تنها و تنها ، حکم خدا پیروی می شود،منتهی این حکم را یا پیامبر بیان می کند،یا نایب پیامبر یعنی امام،و یا نایب امام،یعنی عالمِ ربّانی زمان.1
بدینگونه می بینید که در نظام دینی فردپرستی نیست،نه اطاعت از پیامبر فردپرستی است،نه اطاعت از امام،و نه اطاعت از نایب امام،بلکه حکم خداست که به وسایل یاد شده بیان می شود. مسلمانی که از عالم ربانی اطاعت می کند، به این دلیل است که او حکم خدا را می گوید. جز این اگر باشد شرک است.و می دانیم جز این نیست.مسلمان آگاه می داند چه می کند،می داند چرا کشته می دهد،می داند چرا شکنجه می بیند،تعطیل می کند، عقب افتادگی پیدا می کند،هزینه صرف می کند... اینها را می داند. مسلمان آگاه،در جامعه توحیدی،در یک سیر تکاملی کلی-که همه حرکتها و کارها و موضعگیریهایش در مسیر آن سیر قرار دارد-به سوی کمال اعلا درحرکت است.
و این است که اطاعت از خودکامگان و مستبدان مذموم است و اطاعت کورکورانه است،اما اطاعت از پیامبر و امام و نایب امام و بیعت با آنان، نه تنها«کوری» نیست،بلکه در برابر آنان مطیع بودن و به دستور آنان عمل کردن،حرکت در هدایت محض و نور مطلق است.
اکنون کسانی که استقرار نظام دینی را و اطاعت از دستور رهبر دینی را-به اشاره و کنایه- «فردپرستی» می خوانند،یا جاهلند به مسائل یاد شده،و یا مغرضند و می خواهند موضع دین را ضعیف کنند. در صورتی که همین نیرومندی موضع دین بود که انقلاب را هویت داد،و هدایت کرد، و به ثمر رسانید.
پس اطاعت از دستورات پیشوای دینی،فرد پرستی نیست،و حکم اینچنین پیشوایی،استبداد نیست،بلکه عمل به احکام خداست. و چنین عالمی،یعنی نایب امام، « موظف و مکلف است به اجرای فرامین الاهی،در جهت رشد و تکامل دادن به خلق» ، و او همواره خیر و رحمت را می گستراند، و از ستم جلوگیری می کند،و مصالح بشری را رعایت می نماید، و آزادیهای منطقی را پاس می دارد.