برای عمل شدن به قانون،تنها اعلان محکم و وجود قوه اجرائیه کافی نیست.بلکه آنچه قانون را،در سطح فرد و جامعه،و در حال مراقبت و عدم مراقبت،و در احوال گوناگون دیگر،منشأ اثر می سازد،وجود نیروی اخلاقی و تعهد فردی و جمعی است در عمل کردن به قانون. از اینجاست که اهمیت «قانون دینی» بر «قانون مدنی» بنحوی آشکار می گردد.

در واقع،حکم در دین به صورت «وظیفه» در می آید و در«قانون» به صورت «مقررات».

و معلوم است که رعایت مقرراتی که قانون تعیین می کند با ادای وظیفه ای که دین می گوید،چه اندازه متفاوت است.

و از همین تفاوت،اختلاف فاحش نتیجه ای که از هرکدام،برای تأمین سعادت جماعات و تکمیل مصالح افراد،می توان گرفت بخوبی پدید می گردد.

دانش مسلمین.ص295