...در اینجا،نمی توانم از یادکرد افسوسی بس گران بگذرم. و آن افسوس بس گران این است که عاشورا،هنوز هم،چنانکه باید شناخته باشد شناخته نیست. دوست به گونه ای عاشورا را ننمایانده است، و دشمن به گونه ای عاشورا را پوشانده است.

دوستان و معتقدان بیشتر از هر چیز به بُعد عاطفی عاشورا گراییدند، و در راه تحقّق بخشیدن به رسالتهای گران عاشورا کوتاهی کردند. و دشمنان در نشناختن عاشورا،یا کوچک شمردن عظمتهای آن اصرار ورزیدند، و برای دور نگاهداشتن افکار و اذهان و نسلها و شهرها از آشنایی با عاشورا و هماهنگ شدن با اهداف آن،کوشش بسیار کردند. اگر دوستان هرچه بیشتر به شناساندن ابعاد عجیب و عظیم عاشورا پرداخته بودند،دشمنان توفیق چندانی نمی یافتند. خورشید که طلوع می کند همه بشریّت آن را می بینند،و همه انسانها خورشید را می شناسند و از عظمت و ارزش آفتاب آگاهند. و مگر عاشورا خورشید تابنده در آفاق ارزشهای انسانی و تعالیهای روحی بشری نیست. پس چرا چنانکه باید شناخته نیست؟ شب عاشورا،روز بزرگ انسانیّت است، و روز عاشورا ملکوت سترگ همه روزهاست...

افسوس که سرایندگان عاشورا،ذات عاشورا را نسرودند؛یا کمتر گفتند...
افسوس که گویندگان عاشورا،ذات عاشورا را نگفتند؛یا کمتر گفتند...
ذات عاشورا ذات طلوع است:حماسه و رسالت...و آنان بیشترازغروب دم زدند:کشته شدن و اسارت...؟
ذات عاشورا نماز است و عدالت؛نه تنها عزاداری و مصیبت.اگر کسی عاشورا را با همه ابعاد آن بشناسد،اصل مصیبت امام حسین«ع» را فراموش می کند،و برای«عاسورای حسینی» به سوگ می نشیند.
افسوس که زبان عاشورا،آنسان که باید فهمیده بشود نشد،و کسان از نزد خویش برای پیام عاشورا واژه ساختند؛و همان را که وارثان عاشورا در «زیارت عاشورا» آموخته بودند؛یعنی دشمنی با ستمگران(حَربٌ لِمَن حارَبَکُم)میز-چنانکه باید-نیاموختند،و چهره های ستمگران اصلی را نشناختند و نشناساندند-و گاه پنهان داشتند- و افسوس!...

واژه های عاشورا،تنها «تشنگی»، «شهادت» و «اسارت» نیست، «نماز» و «عدالت» نیز هست؛¹ بلکه واژه های اصلی،همین دوتاست،نماز واژه شب عاشوراست،و عدالت واژه روز عاشورا... یعنی پیام شب عاشورا نماز است،و پیام روز عاشورا عدالت. و آن سه(تشنگی،شهادت و اسارت)،سکّوی پرتاب است،لیکن چنین درک نشد و نمی شود، و آنهمه زیارتهای آموزنده و در متن آموزشها جای داده نشد و نمی شود، آن زیارت که می گوید:
أشهدُ أنَّکَ قَد آَمَرتَ بالقسطِ و العَدلِ وَ دَعَوتَ إلَیهِما، و أنَّکَ صادقٌ صِدیقٌ،صَدقتَ فیما دَعَوتَ ألَیه. ²
-من گواهی می دهم(یا حسین) که تو به اجرای قسط و عدل فرمان دادی،و جامعه اسلامی را به قسط و عدل فرا خواندی، و تو راستگویی و صدّقی(ولّی راستین خدایی)،و به هرچه فراخواندی صادقانه فراخواندی...
1

1-سخنان حضرت امام حسین«ع» را، که از کتاب«تحف العقول» نقل شد،دوباره بخوانید و در آنها ژرف بیندیشید؛نیز خطبه دوم روز عاشورا را «ابصارالعین» ص 7و11
2-زیارت روز اوّل ماه رجب.

قیام جاودانه.ص 91-93