حیات تن به آب است و هوا، و حیات روح به علم است و دلالت.* علم در قرآن است و دلات(به چگونگی ِراه رسیدن به آن) در نزد معصوم. و هرچه جز این باشد، تاریکی است و گمراهی، و ظلمت است و ظلالت، و عدم وصول است به توهّمِ وصول، و گرفتاری در دام صنعت و اصطلاح است به تصور علم، و تسویلات و آراسته های نفسانی است که از خویگرشدن(تأنیس) با آن صناعات و اصطلاحات پدید می آید و غرور کاذب می آفریند.

* در کلمه «دلالت» و بار محتوایی آن دقت شود. علم-در واقع- آن است که «تعلّم می ذی علم» (آموختن از دارنده علم حقیقی) باشد و به دلالت او و تبیین او. در این صورت است که علم است و آثار «علم صحیح» از آن برای نفس عالم عالم پدید می آید، و از او به دیگران می رسد.

کلام جاودانه.ص17