«فَاسْأَلُوا أَهْلَ الذِّکْرِ إِنْ کُنْتُمْ لَا تَعْلَمُونَ»1 و بزرگان از فریقین- از جمله فیلسوف معروف، صدرالمتألهین شیرازی- تصریح کرده اند که اهل ذکر، اهل بیتند.2

دلیل عقلی نیز همین را اثبات می کند، زیرا نمی شود مراد از «اهل ذکر» - که قرآن آنان را مرجع سؤالهای قرآنی معرّفی کرده است- هر عالمی از علمای مسلمین باشد، چرا؟ چون علمای اسلام، در آراء و نظریّات و جهتگیریهای علمی و شناختی –همواره- اختلاف نظر داشته اند و دارند، و «قرآن کریم» کتابی است که هیچگونه اختلافی و نظرهای مختلفی در آن نیست، پس بناگزیر باید کسانی که از سؤالات قرآنی پاسخ می دهند و آن را تفسیر می کنند، از آن رده عالمانی باشند که هیچ اختلافی در آراء و نظرهاشان نیست. و چنین عالمانی در اسلام وجود نداشته اند و ندارند، مگر امامان معصوم«ع».

1-«سوره انبیاء» (21)،ایه7.

2-«شرح اصول کافی»،ص166

پیام جاودانه.ص213