...زندگی هر انسانی، در جامعه های بشری، بر دوگونه است: زندگی خودخواهانه و حیوانوار، و زندگی غیر خواهانه و انسانوار؛ یا به تعبیری دیگر: زندگیی قطره ای، و زندگیی دریایی.
در «زندگی قطره ای» روح و احساسات و افکار او، مانند قطره ای کوچک و محدود است که تنها خود را می بیند و خود را می خواهد، و کسانی و چیزهایی را که به خود او مربوطند، نه دیگران را . این انسان حقیر، همینکه خودش و فرزندانش سیر شوند، و خانه و مسکن داشتند، و از آسیب سرما و گرما رهیدند، و در امان و آسایش بودند، و از امکانات رفاهی و بهداشتی و تحصیلی و امثال آن برخوردار گشتند، دیگر به هیچ کس دیگر و انسان دیگر و خانواده دیگر کار ندارد، بر سر دیگران هرچه آمد آمد.
این زندگی، زندگی حیوانی و حیوانوار است. و این خصلت، خصلت جانور است که تنها خود و خوراک و خانه خود و بچه های خود را می خواهد و می پاید و بس. این زندگی به هیچ روی زندگیی انسانی نیست، و مناسب روح انسان و شأن انسان نیست. تا چه رسد به اسلام و مسلمانی.
امّا در «زندگی دریایی» انسان بزرگ می شود، می گسترد، و از محدوده بسیار کوچک وجود قطره ای خویش رها می گردد، و به اقیانوس کبیر انسان و جامعه(بلکه انسانها و جامعه ها) می پیوندد، و خود را عضوی از اعضای پیکر جامعه و جامعه را اعضای گشترده خویش می داند، درد همه را چونان درد خود حس می کند، و آسایش همه را آسایش خود می شمارد...
گزارش«گزارشی درباره جلدسوم تا ششم الحیاه»ص117-118
.: Weblog Themes By Pichak :.
