تأکید بر مسئله امامت از طرف شیعه، دفاع از کرامت انسانی و پاسداری از انسانیت است، بخصوص که شیعه، امامت را برای غیر معصوم جایز نمی‌داند. و معصوم، سرسوزنی ظلم نمی‌کند، و از طریق حق و عدل منحرف نمی‌شود. پس با رهبری معصوم، و پیروی از تعالیم معصوم است که کرامت انسان احیا می‌شود و حق به نصاب خویش می‌رسد و عدالت در همه جا می‌گسترد، و آزادی تحقق می‌یابد و جامعه‌ای که مقتضیات رشد انسانی انسان در آن موجود و موانع رشد مفقود باشد، پدید می‌آید.

و در اینجاست که می‌نگرید که مکتب وحی، تا چه اندازه به والایی مقام انسان پرداخته و در این راه چه جانبازی‌های بزرگی کرده، و چه رنج‌هایی سترگ دیده است.
ارسطو در کتاب سیاست، بردگی را لازمه زندگی اجتماعی می‌شمارد.(1)
اما امام علی بن ابی‌طالب «ع» می‌گوید:
«و لا تَکُن عَبدَ غَیرک وَ قَد جَعلکَ الله حُرّاً.»(2)
تو را خداوند آزاد آفریده است،چطور بردگی را می‌پذیری.

و این بردگی، همه انواع آن را شامل می‌شود از جمله بردگی سیاسی. پس تأکید بر امامت معصوم، نفی همه تعدی‌ها و تجاوزها به ساحت انسان است.

1. سیاست، ارسطو، ترجمه حمید عنایت، ص 11.
2. نهج البلاغه، ص 920.

مرام جاودانه.صفحه 141.