نفس در مذهب اهل بیت (ع) (یعنی در شناختهای خالص الهی و معارف سرهء قرآنی)،-برخلاف نظر فلاسفه- مجرّد نیست.

فیض کاشانی دراین باره چنین می گوید:

مقصود از روح در اینجا ،همانی است که انسان با واژهء "من" از آن یاد می کند ، یعنی : نفس ناطقهء انسانی . و همین حققیت است که فلاسفه و خردمندان در شناخت واقعیّت آن سرگردان گشته اند . لیکن آنچه از اخبار ائمهء طاهرین (ع) استفاده می شود این است که نفس ناطقه ، شبحی مثالی (مقداری) است به شکل خود بدن . متألهان و محققّان الهی که اهل مجاهدات و مشاهدات بوده اند نیز آن را همینگونه معرفی کرده اند.

پس نفس انسانی نه صد در صد جسمانی است ، نه صد در صد مجرّد ، بلکه دارای حالتی بینابین است ، و با وجود ملکوتی بودن ، در میان عالم مادّه و معنی جای دارد.¹

1-« وافی» ج 3-جزء2-ص36 چاپ قدیم و تفسیر صافی ج 3 ص110

معاد جسمانی در حکمت متعالیه-ص331