اعتقاد به محدود بودن توان عقل، به معنای انکار تعقل نیست، بلکه عین تعقل و عمل به حکم خود عقل است. در این صورت، بهترین و بالاترین مرحله تفکر و تعقل،تفکر و تعقل فلسفی و علمی نیست،بلکه تفکر و تعقل وحیانی است. زیرا تعقل فلسفی از عقل محدود(عقل جزئی) مایه می گیرد،و تعقل وحیانی از عقل نامحدود(عقل کلی) (به زبان اصطلاح).1

قدرت عقل نسبت به درک طبیعت و ماورای طبیعت یکسان است. و به این معنی که در هر مورد تواناست لیکن به توانی محدود: مقداری را خود می فهمد و مقداری را باید به کمک امر خارج از خود بفهمد. در فهم امور و موضوعات تجربی و استقرایی و آماری،به تجربه و استقرا و آمارگیری نیاز دارد و در فهم مسائل و موضوعات روحی،به تجربه روحی، و در فهم حقایق ماوراء الطبیعه و ابعاد آنها، به وحی و علم وحیانی. بدینسان عقل هم مستعد است و هم مستمد. مستعد فهم حقایق و کائنات واقعی-از طبیعی و ماورای طبیعی-هست. لیکن تا مراحلی و مستمد از کمکها و ابزارها و امدادهای مناسب هرموضوع است برای مراحلی بالاتر... .2

1-اجتهاد و تقلید در فلسفه.مقاله حدّ گرایی در علم و فلسفه.ص64

2-ص77-78