« اگر حکمت و (به تعبیر امام باقر«ع») علم صحیح، زمینی بود و در نزد اهل زمین یافت می شد و از طریق افکار بشری حاصل می گشت و بشر خود به خود می توانست به حکمت دست یابد و نوابغ بشری می توانستند حکمت آور و حکمت آموز باشند، نزول کتب آسمانی و بعثت پیامبران(علیهم السلام) و به خصوص نزول قرآن کریم و بهثت پیامبر اکرم(ص) (نعوذبالله، نعوذبالله)، لغو و تحصیل حاصل بود و دیگر جایی برای آن نبود که خداوند بر مؤمنین منت نهد:

( ولقد مَنَّ الله علی المؤمنین، إذ بعث فیهم رسولاً مِن أنفسهم) آل عمران-165

احیاگرحوزه خراسان- مقدمه ص67