مرتجعان طرفداران سرمایه داری کثیف، بیدارگران را به «تندروی» متهم می کنند، تا بدینگونه فریاد آنان را،که از حنجره جاوید قلم سرخ(نونُ و القلم و مایَسطُرُون) بلند است،درفضای جنجال،ناپدید کنند.(والله مُحاسِبِهُم علی ذالک)

آنجا که خورشید می وزد.ص65

واقع این است که بسیاری از متفکران مذهبی که صلاح و اصلاح جامعه ها به ویژه،جامعه های اسلامی و جامعه ایران را، در حاکمیت مذهب تشخیص داده اند...معتقدند که باید در جامعه،مذهب با ابعاد عمیق و وسیع آن حاکم گردد. و باید این کار بدست آگاهان مذهبی تحقق یابد و این آگاهان باید آگاهانی باشند زاهد و ساده زی و وارسته از مطامع و بدور از تمتع خواهی و رفاه جویی و قدرت گرایی.این نظریه درست است و برای احدی خدشه نیست. در این نظریه 4 جزء اخذ شده است: 1-حاکمیت مذهبی 2- با همه ابعاد 3-به دست آگاهان 4-به شرط زهد و وارستگی و حریت فکری آنان.

باید دانست که این متفکران درباره حاکمیت مذهب در قرن 20مسیحی و 15اسلامی،در جهان پرمسئله معاصر،دیدی دارند و به روشی قائلند که بر تجربه و تامل بسیار در مسائل حیات انسانی و فلسفه سیاسی و نظام تربیتی و مبانی اقتصادی و اخلاق اداری دینی و نظام دفاعی اسلامی مبتنی است. و آنان از همان روش دم می زنند و از آن دفاع می کنند و خود را مسئول چیزهای دیگر و روشهای دیگر در صورتی که دچار ضعف و نقضی باشند نمی شمارند و کلیات روش یاد شده در نوشته های آنان آمده است،بنابراین اگر به فرض به کسی ظلم شد یا هتکی رفت یا از کسانی محرومیتی برطرف نگشت یا چیزهایی دیگر از عملکرها اتفاق افتاد،روا نیست به آنان پرخاش کنند یا از آنان بدی به دل راه دهند،که این همان است که شما گفتید و نوشتید و با شور و التهاب از آن دم زدید زیرا که معلوم نیست چنین چیزها همان هایی باشد که آنان گفته اند و نوشته اند و باشور و التهاب از آن دم زده اند. این متفکران خیرخواه جامعه و اسلام کلیات مقاصد و آرمانهای خود را در ترسیم یک حاکمیت مترقی و آگاهانه و عدالت گستر مذهبی در خلال نوشته ها و آثار خویش یاد کرده اند باید مورد تأمل قرار گیرد.

سپیده باوران ص112

...در جامعه توحیدی و مدیریت دینی،هیچ گونه شرکی در اطاعت نیست. زیرا در چنین جامعه ای،تنها و تنها ، حکم خدا پیروی می شود،منتهی این حکم را یا پیامبر بیان می کند،یا نایب پیامبر یعنی امام،و یا نایب امام،یعنی عالمِ ربّانی زمان.1
بدینگونه می بینید که در نظام دینی فردپرستی نیست،نه اطاعت از پیامبر فردپرستی است،نه اطاعت از امام،و نه اطاعت از نایب امام،بلکه حکم خداست که به وسایل یاد شده بیان می شود. مسلمانی که از عالم ربانی اطاعت می کند، به این دلیل است که او حکم خدا را می گوید. جز این اگر باشد شرک است.و می دانیم جز این نیست.مسلمان آگاه می داند چه می کند،می داند چرا کشته می دهد،می داند چرا شکنجه می بیند،تعطیل می کند، عقب افتادگی پیدا می کند،هزینه صرف می کند... اینها را می داند. مسلمان آگاه،در جامعه توحیدی،در یک سیر تکاملی کلی-که همه حرکتها و کارها و موضعگیریهایش در مسیر آن سیر قرار دارد-به سوی کمال اعلا درحرکت است.
و این است که اطاعت از خودکامگان و مستبدان مذموم است و اطاعت کورکورانه است،اما اطاعت از پیامبر و امام و نایب امام و بیعت با آنان، نه تنها«کوری» نیست،بلکه در برابر آنان مطیع بودن و به دستور آنان عمل کردن،حرکت در هدایت محض و نور مطلق است.
اکنون کسانی که استقرار نظام دینی را و اطاعت از دستور رهبر دینی را-به اشاره و کنایه- «فردپرستی» می خوانند،یا جاهلند به مسائل یاد شده،و یا مغرضند و می خواهند موضع دین را ضعیف کنند. در صورتی که همین نیرومندی موضع دین بود که انقلاب را هویت داد،و هدایت کرد، و به ثمر رسانید.
پس اطاعت از دستورات پیشوای دینی،فرد پرستی نیست،و حکم اینچنین پیشوایی،استبداد نیست،بلکه عمل به احکام خداست. و چنین عالمی،یعنی نایب امام، « موظف و مکلف است به اجرای فرامین الاهی،در جهت رشد و تکامل دادن به خلق» ، و او همواره خیر و رحمت را می گستراند، و از ستم جلوگیری می کند،و مصالح بشری را رعایت می نماید، و آزادیهای منطقی را پاس می دارد.

...آنان که از فعال بودن دین در اجتماع هراس دارند، همواره این تفکر کفر آمیز را شیوع می دهند که دین از سیاست جداست، چون می دانند که هنگامی که دین از سیاست جدا شد، از قدرت جداشده است و وقتی از قدرت جداشد یعنی هیچ. شما نمی توانی فرزندت را چنانکه می خواهی تربیت کنی. نمی توانی ناموس خود را، برای خود داشته باشی. نمی توانی تاریخ پیغمبرت را در جایی بنویسی. نمی توانی یک خوراک پاک و حلال را دربازار به دست آوری. نمی توانی در برابر توهین به مقدسات دینت نفس بکشی. نمی توانی یک قدم برای از بین بردن ظلم برداری. نمی توانی یک امر به معروف و یک نهی از منکر بکنی. و سرانجام چه؟، همان هیچ که گفتیم. آن رندان و مأمورانی که می گویند دین از سیاست جداست، این را می خواهند،
یعنی: بی دینی و بردگی مسلمان را می خواهند،
یعنی: محو شدن اسلام و شوکت اسلام و عزت اسلام و حریت مسلمانان را می خواهند، و آزادی برای فحشاء و منکرات (و به تبع، وابستگی و بردگی سیاسی و نوکرمآبی و سرسپردگی) رامی خواهند!
و تو وای مسلمان، این چگونگی را نخواه، سنگر را رها نکن، و از صحنه کنار نرو! به گذشته ها فکر کن، و این عزت و قدرت را از دست نده!
اینکه از این تفکر (جدایی دین از سیاست) «کفرآمیز» تعبیر می کنم، برای این است که معنای این طرز تفکر، این است که خدا بر فرد حاکمیت دارد اما بر جمع ندارد. جامعه را باید سیاستمداران اداره کنند، آنهم چه بر طبق مقررات و احکام خدا، و چه به خلاف آن. این، شرک و کفر است، زیرا انسان دو حاکمیت را پذیرفته است، حاکمیت خداو غیر خدا. و این همان خروج از حکومت الله است و گرفتار شدن به حکومت طاغوت. البته برخی از کسانی که از فکر جدایی دین از سیاست دم می زنند، می دانند چه می گویند، و برای چه می گویند ـ چنانکه در بالا اشاره کردیم و برخی نیز هستند که نمی دانند مطلب به کجا می کشد.
حالا بگذارید آقایان هزار استدلال و صغری کبری هم بکنند که طبق منابع منقول و طُرق معقول ثابت می شود که دین از سیاست جدا نیست. اصل مطلب دین و سیاست همین بود و بس! به همین ساده گی …!

خورشید مغرب-ص250-251

دین تربیت است و سیاست.هدف تربیت این است که فرد،افکار و اعمال خویش را، بر پایه اصولی خاص استوار سازد، و هدف سیاست این است که جامعه،افکار و اعمال خویش را،برپایه اصولی خاص استوار سازد.

سنگربانی و حضور حماسی در برابر جبّاران،و این عینیّتِ مقاومت در برابر طاغوتان و ستمگران،جزء ماهوی مذهب ماست،و جزء نهاد توحید است. حکومت بر انسان«عهد خدایی» است. و عهد خدا به ظالمان نمی رسد. این است که قبول حکومتِ ظالم،در مذهب ما نقض توحید است. بنابراین،در مذهب ما،حکومت ظالم، برای یک لحظه هم قابل قبول نیست. در اینجا برای تنبّه افکار و توجه اذهان،سخنی بزرگ و تعلیمی عظیم،از پیشوای مقاومت آموز،امام ابولحسن علی بن موسی الرضا(ع)،نقل می کنیم،سخنی و تعلیمی که قاطعیت و عظمت آن،در بُعد حضور اجتماعی و مقاومت تکلیفی،جز در مکتب پیامبران و امامان،در هیچ مذهبی و مکتبی یافت نمی شود. امام می فرماید: «ان الامامة خص الله –عزوجل- بها ابراهیم الخلیل، بعد النبوة و الخلة، مرتبه ثالثه، و فضیلة شرفهُ بها، و أشاد بها ذکره، فقال:« انی جاعلک للناس اماما» فقال الخلیل -علیه السلام- سرورا بها: «و من ذریتی» قال الله تبارک و تعالی «لا ینال عهدی الظالمین» فأبطلت هذه الایة امامة کل ظالم الی یوم القیامة.»
امامت مقامی است که خداوند، ابراهیم خلیل را در مرتبه‏ی سوم - بعد از نبوت و خلت - به آن اختصاص داد و به چنین فضیلتی مشرفش فرمود و با این مقام نامش را پر آوازه کرد و خطاب به او فرمود: «ای ابراهیم! تو را به عنوان امام مردم، برگزیدم.»
و ابراهیم علیه‏السلام با مسرت تمام عرض کرد:
«آیا از فرزندان و نسل من هم امام برمی‏گزینی؟»
خداوند فرمود:
«عهد من به ظالمین نمی‏رسد.»
و این آیه، امامت هر ستمگری را تا روز قیامت باطل کرد . «اصول کافی:کتاب الحجه«باب نادرُ جامع فی فضل الامام»

تفسیر آفتاب 315-316

بحث هایی فرعی در همین رابطه به صورت تصویر در لینک های زیر: در صورت باز نشدن تصاویر به لینک زیر مراجعه کنید:

http://forum.hammihan.com/post5982705-19.html

http://up.hammihan.com/img/useruploa...48536.3931.jpg

http://up.hammihan.com/img/useruploa...48536.4717.jpg

http://up.hammihan.com/img/useruploa...48536.7495.jpg

http://Up.hammihan.com/img/useruploa...48537.0253.jpg

چنانکه در بخش پیشین اشاره شد،انسان نمی تواند معتقد به دینی باشد و عامل به دستورات کسی یا کسانی دیگر،آنهم دینی که همه اجزاء آن،در ارتباط با هم معنی می دهد و ثمر می بخشد. مثلا: می توان پذیرفت کسی به توحید و یگانگی خداوند و حضور ازلی و ابدیی او در وجود،ایمان داشته باشد،و جهان و انسان را آفریده خدا و آثار خدا بداند،آنگاه به مردم ستم کند، و آنان را از حق خود محروم سازد، و از ارزش بیندازد؟ آیا این ایمان است؟ این ایمان مانند آن است که شما به کمال الملک نقاش ارادت و اعتقاد داشته باشید،لیکن تابلو های بیرون آمده از زیرقلم او را پاره کنید،دور بیفکنید و در مزبله بیندازید؟ این مسخره است،نه ایمان ، و نه ارادت !

الایمان عملَ کلَه

تفسیر آفتاب49-50

ادامه مبحث به صورت تصویر در لینک های زیر: در صورت باز نشدن تصاویر به این لینک مراجعه شود:

http://forum.hammihan.com/post5982379-18.html

http://up.hammihan.com/img/useruploa...32444.3196.jpg

http://up.hammihan.com/img/useruploa...32444.5288.jpg

http://up.hammihan.com/img/useruploa...32444.7401.jpg

http://Up.hammihan.com/img/useruploa...32444.9528.jpg

http://up.hammihan.com/img/useruploa...32699.7489.jpg